Wat na de reis gebeurde..
Ik heb me nou toch een leuk verhaal! || Namibië
woensdag, september 28, 2016
Met deze tekst heb ik de prijs gewonnen:
Van tevoren had ik ze al eens ontmoet, maar voor die meetings kende ik alleen nog maar mijn zus en mijn ouders. Waar ik het over heb zijn de deelnemers van de jongerenreis waarmee ik een reis maakte naar Namibië, Afrika. Een vijfuurdurende busreis, een tienuurdurende vlucht en nog twee uren extra met een bus later, was ik dan in het land van het onbekende. Samen met mijn zus ging ik mee met een jongerenreis waar onze ouders bij in de leiding zaten. Ik ontdekte het René Kids Centre, de Namibiërs, de armoede in de krottenwijken, maar ook de blijdschap van de kinderen. Deze reis heeft mijn leven veranderd, zoals geen enkele andere vakantie dat heeft kunnen doen. Kinderen in het ziekenhuis, verlaten door hun ouders, verschenen voor mijn netvlies. Er kwam nog geen glimlachje van het gezichtje. Elke dag bezochten we deze kinderen, waardoor kleine Jay het licht weer zag en na twee weken begon te giechelen. Daar deed ik het allemaal voor. Ik heb kleine kindjes zien popelen om elke maandag weer te zingen tijdens de Kids Club. Hun wereldje is zó klein dat samen zingen al een lichtpuntje kan zijn. Ik heb met een verlamde man gelopen, zodat hij inzag dat ook hij het leven nog aan kan. Maar niet alleen Afrikaanse kids en ouderen hebben wat aan deze reis overgehouden. Ook wijzelf hadden hier wat aan. We werden samen één en velen van ons zijn een ander mens geworden. Deze reis heeft levens gebeterd en veranderd. Het was fantastisch.
Van tevoren had ik ze al eens ontmoet, maar voor die meetings kende ik alleen nog maar mijn zus en mijn ouders. Waar ik het over heb zijn de deelnemers van de jongerenreis waarmee ik een reis maakte naar Namibië, Afrika. Een vijfuurdurende busreis, een tienuurdurende vlucht en nog twee uren extra met een bus later, was ik dan in het land van het onbekende. Samen met mijn zus ging ik mee met een jongerenreis waar onze ouders bij in de leiding zaten. Ik ontdekte het René Kids Centre, de Namibiërs, de armoede in de krottenwijken, maar ook de blijdschap van de kinderen. Deze reis heeft mijn leven veranderd, zoals geen enkele andere vakantie dat heeft kunnen doen. Kinderen in het ziekenhuis, verlaten door hun ouders, verschenen voor mijn netvlies. Er kwam nog geen glimlachje van het gezichtje. Elke dag bezochten we deze kinderen, waardoor kleine Jay het licht weer zag en na twee weken begon te giechelen. Daar deed ik het allemaal voor. Ik heb kleine kindjes zien popelen om elke maandag weer te zingen tijdens de Kids Club. Hun wereldje is zó klein dat samen zingen al een lichtpuntje kan zijn. Ik heb met een verlamde man gelopen, zodat hij inzag dat ook hij het leven nog aan kan. Maar niet alleen Afrikaanse kids en ouderen hebben wat aan deze reis overgehouden. Ook wijzelf hadden hier wat aan. We werden samen één en velen van ons zijn een ander mens geworden. Deze reis heeft levens gebeterd en veranderd. Het was fantastisch.
Ik ben super blij dat ik met mijn verhaal een prijs kon winnen. Zo heb ik nog meer herinneringen aan deze fantastische twee weken. Ik ben het nog lang niet vergeten en ik denk eigenlijk dat ik dat ook nooit zal doen. Komende zaterdag zie ik alle deelnemers weer bij elkaar tijdens onze reünie, dus dat wordt vast super! Ik kijk nu al uit naar het weerzien van iedereen! En dit betekent dat er binnenkort ook weer een nieuw artikel online komt over die dag.
Tot snel!
Tot snel!
0 comments